Pierwiastek chemiczny z grupy metaloidów; symbol Sb (z łac. stibium).
Znany był już w starożytności i używano go do wyrobu kosmetyków.
Często mylono go z miedzią, bo jedną z jego czterech odmian alotropowych jest właśnie odmiana żółta. Pozostałe to: srebrzystobiała (antymon metaliczny), czarna i wybuchowa.
W XVI wieku, niemiecki humanista i uczony Georgius Agricola twierdził, że antymon to osobna substancja, różniąca się od innych metali.
Pochodzenie nazwy antymon, ma ponoć mroczną przeszłość.
Otóż XV-wieczny alchemik Basilius Valentinus (przeor klasztoru benedyktyńskiego św. Piotra w Erfurcie w Niemczech), uważał antymon za lekarstwo doskonałe na wszystkie dolegliwości. Doszedł do tego wniosku, kiedy zauważył, że świnie które chętnie zjadały resztki zaprawione pozostałościami po jego eksperymentach z antymonem, szybko przybierają na wadze i są bardziej żwawe.
Uznał wobec tego, że podając mnichom klasztornym dawkę antymonu poprawi ich zdrowie i kondycję.
Podana dawka okazała się jednak zbyt duża i mnisi zmarli - tak oto powstała nazwa antymon, ponieważ francuskie antimonine znaczy: przeciwko mnichom.
Pierwszym, który naukowo zbadał antymon i jego związki, był francuski chemik Nicolas Lémery. Opublikował swoje odkrycia w 1707 roku.
Antymon stanowi około 0,00002% skorupy ziemskiej. Występuje głównie jako szary minerał siarczkowy, stibnit (Sb2S3).
Ten półmetal jest używany w przemyśle elektronicznym do produkcji niektórych urządzeń półprzewodnikowych, takich jak detektory podczerwieni i diody. Jest dodatkiem stopowym do ołowiu, lub innych metali w celu poprawy ich twardości i wytrzymałości.
Jest również składnikiem masy pokrywającej główki zapałek.
