Pierwiastek chemiczny, Cu - cuprum (greckie kypros - Cypr), nazwa łacińska pochodzi od wyspy Cypr.
W starożytności z tej właśnie wyspy otrzymywano większe ilości miedzi. W przyrodzie występuje w stanie rodzimym i w połączeniu z innymi pierwiastkami.
Największe znaczenie mają minerały: chalkozyn, chalkopiryt, kupryt.
Miedź należy do metali najwcześniej poznanych i użytkowanych przez człowieka. Umiejętność wytapiania i odlewania przedmiotów z miedzi spotykamy u starożytnych ludów Małej Azji, Egiptu i Europy.
W Egipcie sztuka otrzymywania miedzi znana była już 7 tysięcy lat p.n.e. Około 2800 lat p.n.e. nauczono się utwardzać miedź przez dodanie do niej cyny, oraz wytwarzać brązy.
W latach 5500 p.n.e. Egipcjanie potrafili otrzymywać drut miedziany, a w 1600 roku p.n.e. odlewali wyroby brązowe w formach sporządzonych z piasku.
W okresie 2000 - 1500 lat p.n.e. umiano tam także barwić szkło za pomocą związków miedzi. Pylony postawione przy wejściu do świątyń w starożytnym Egipcie (1500 rok p.n.e.), były zaopatrzone w ostrza wykonane z miedzi i prawdopodobnie spełniały rolę piorunochronów.
Odkrycie i wykorzystanie złóż miedzi na Cyprze nastąpiło około 1500 roku p.n.e. Starożytni Rzymianie nazywali miedź otrzymywaną stamtąd aes cyprium.
W Europie średniowiecznej górnictwo miedzi rozwinęło się stosunkowo wcześnie (np. 922 rok w Saksonii).
W związku z rozwojem techniki militarnej, wystąpiło w Europie duże zapotrzebowanie na metale kolorowe, głównie na miedź i cynę, dzięki czemu zwiększyła się produkcja tych metali.
W późniejszych czasach zapotrzebowanie to wzrosło jeszcze bardziej wskutek rozwoju przemysłu elektrotechnicznego. Do najważniejszych stopów miedzi należą mosiądz i brąz, oraz konstantan i nikielina.
Zastosowanie miedzi jest obecnie bardzo szerokie.