Wyroby z drobnoziarnistej, dobrze oczyszczonej i wypalonej gliny, stosowane do zdobień.
Nazwa pochodzi od od łacińskiego terra cocta (ziemia wypalona).
Znana była w starożytnym Egipcie, Mezopotamii, Chinach (słynna terakotowa armia pochodząca z roku 210 p.n.e. składająca się ośmiu tysięcy figur naturalnej wielkości), Grecji, Etrurii, Rzymie oraz w prekolumbijskiej Mezoameryce.
Terakotowe przedmioty były modelowane ręcznie lub odciskane w formach, a następnie wypalane.
Wyrobów przed wypaleniem niczym nie powlekano i początkowo nawet niczym nie malowano po wypaleniu.
W późniejszych czasach, nasiąkliwą ceramiczną powierzchnię pokrywano polichromią. Najciekawsze figurki pochodzą z IV w. p.n.e. z Tanagry – miasto w Grecji, z okresu hellenistycznego – z Myriny.
Największe, naturalnej wielkości figury (w tym tzw. Apollo wykonany z polichromowanej terakoty) pochodzą z Wejów - etruskiego sanktuarium Portonaccio (czas powstania około 500 rok p.n.e.).
Terakoty używano również do produkcji dachówek (np. dach greckiej świątyni Hery w Olimpii – VII wiek p.n.e.), medalionów, kaganków, kapiteli (głowica kolumny), oraz innych drobnych detali architektonicznych.
Poza tym wykonywano z niej naczynia (głównie doniczki), rury wodociągowe i kanalizacyjne, oraz cegły i płytki do licowania ścian wnętrz teatrów, term, i domów mieszkalnych.
Przedmioty wykonane z terakoty były lekkie, a ich produkcja prostsza i kilkukrotnie tańsza niż detali kamiennych.
Dopiero w okresie renesansu terakotę zastąpił fajans. Powrót do stosowania wyrobów z terakoty miał miejsce w 1760 roku, po uruchomieniu w Anglii fabryki płytek ściennych.
Płytki terakotowe są stosowane także współcześnie, najczęściej jako podłogowe i ścienne. Wykonywane są z kamionki pokrytej glazurą, rzadziej stosuje się płytki nieglazurowane. Przeznaczone są przede wszystkim do wykładania podłóg, a ze względu na małą nasiąkliwość można je stosować także na zewnątrz.