Generator akustyczny, który nie posiada elementów ruchomych; instrument muzyczny.
Zamieniający energię strumienia gazu lub cieczy w energię drgań akustycznych. Najbardziej popularny jest niskociśnieniowy gwizdek ustny, używany najczęściej w celach sygnalizacyjnych.
Gwizdki były znane już we wczesnym paleolicie.
W starożytnych Chinach używano ich, żeby ostrzegać mieszkańców miast przed najazdem Mongołów.
Znano je również w Egipcie - wyrabiano z rosnącego wzdłuż Nilu papirusu.
Popularność gwizdka wzrosła wraz z rozwojem rozgrywek sportowych. Pierwszy gwizdek, który był użyty przez piłkarskiego arbitra, został wyprodukowany w 1868 roku, przez wynalazcę angielskiego Josepha Hudson.
Sędzią piłkarskim, który użył gwizdka po raz pierwszy celem zatrzymania gry, był William Atack z Nowej Zelandii w roku 1884.
Bardzo prędko gwizdek przyjął się w policji - zamiast dotychczasowej kołatki, a jego specjalna wersja o zmniejszonych rozmiarach komory rezonansowej (wytwarzająca niesłyszalne dla człowieka dźwięki w zakresie ultradźwięków 20 - 30 kHz), jest używana do wydawania w ukryty sposób komend specjalnie wyszkolonym psom policyjnym - tzw. piszczałka ultradźwiękowa Galtona.
Poza wymienionymi zastosowaniami, jest to nadal fajna zabawka dla najmłodszych.