Fizyk niemiecki (1850 - 1918).
Po ukończeniu uniwersytetu w Marburgu, otrzymał tytuł doktora na uniwersytecie w Berlinie w roku 1872.
Był profesorem uniwersytetów w Marburgu, Tybindze i Strasburgu oraz Wyższej Szkoły Technicznej w Karslruhe.
W 1897 roku zmodyfikował lampę elektronową Crookesa oraz ruchomą tarczę Nipkowa, tworząc prototyp kineskopu.
Skonstruował również elektrometr i lampę oscyloskopową zwaną rurą Brauna - wykorzystywał przy tym fakt, że promienie katodowe mają przydatną cechę, wykorzystywaną bardzo powszechnie do dziś: padając na różne materiały pobudzają je do świecenia.
W jego lampie promienie wyemitowane z katody były ogniskowane w jeden wąski strumień za pomocą zwykłej płytki z otworkiem i padały na ekran, wywołując jego świecenie w tym punkcie, w którym promień elektronów padał na powierzchnię ekranu. Przykładając z zewnątrz pole magnetyczne lub elektryczne, można było plamkę przesuwać po ekranie - pola te przyciągają ujemnie naładowane elektrony i zmieniają ich tor lotu.
Zjawisko to wtedy jeszcze niezbyt dobrze poznane, okazało się być podstawowym zjawiskiem umożliwiającym później konstrukcję lamp radiowych.
W latach 1898-1902, prowadził pionierskie prace nad telegrafią bezprzewodową, czyli radiem.
Zastosował zamknięte elektryczne obwody drgające do przesyłania i odbierania fali elektromagnetycznej, opracował prostownik kryształkowy.
Ponadto badał wpływ tłumienia ośrodków na drgania mechaniczne i wpływ ciśnienia na rozpuszczalność ciał stałych.
Napisał szereg prac z zakresu elektrotechniki, mechaniki i termodynamiki.
W roku 1909 wspólnie z G. Marconim, otrzymał Nagrodę Nobla za wkład w rozwój telegrafii bezprzewodowej.