Generał artylerii Polski (1592 - 1656).
Był zdolnym inżynierem i budowniczym; herbu Prawdzic. Urodził się w Rogalinie w Wielkopolsce. Początkowo uczył się w Śmiglu, później we Frankfurcie nad Odrą.
W roku 1623 musiał wyjechać do Holandii za zabójstwo na oszuście, który doprowadził jego rodzinę do ruiny. Tam podjął studia w dziedzinie inżynierii wojskowej i artylerii, studiował również nawigację na uniwersytecie w Lejdzie.
Swoją karierę wojskową rozpoczyna w służbie holenderskiej, biorąc udział w obronie twierdzy Bredy.
W roku 1629 zaciągnął się w stopniu kapitana do wojsk Kompanii Zachodnio-Indyjskiej. Wysłany do Brazylii (w czasie wojny Holendrów z Portugalią i Hiszpanią), bierze udział w licznych bitwach i potyczkach, osiągając szereg zwycięstw i zdobywając stopień generała artylerii i admirała sił morskich Brazylii.
Przy okazji pobytu w Ameryce, spisywał swoje obserwacje dotyczące plemion indiańskich, z którymi walczył ramię w ramię lub zetknął się na swej drodze. Jego zapiski były przyjmowane z wielką uwagą przez środowisko naukowe siedemnastowiecznej Holandii. Niestety, wkrótce zostały zapomniane na z górą dwieście lat.
Pod koniec życia wrócił do Polski, w roku 1646 otrzymał nominację na generała artylerii koronnej.
Przeprowadził wiele doniosłych reform i udoskonaleń w dziedzinie artylerii, fortyfikacji i budownictwa wojskowego. Na rozkaz królewski zbudował mostołodzie (pontony), które miały służyć do przeprawy przez Dniestr, Prut i Dunaj - na wypadek wojny z Turcją.
Walczył z Kozakami i Tatarami, wyróżnił się zwłaszcza pod Zborowem, gdzie kierował pracami fortyfikacyjnymi i mostowymi (m.in. przeprawą przez rzekę Strypę).
