Ośmiokątna marmurowa wieża zegarowa, po wschodniej stronie forum rzymskiego w Atenach.
W starożytnej Grecji wierzono, że wiatr jest podmuchem wydobywającym się z jaskini boga Eola.
Dlatego budowali świątynie poświęcone bogom wiatrów, a żeglarze konstruowali wiatrowskazy - najstarsze ze wszystkich przyrządów meteorologicznych - ustawiane przez wiatr wskazywały (i nadal to robią) kierunek, z którego on wieje.
Około 50 roku p.n.e. w Atenach zbudowano marmurową Wieżę Wiatrów (Horologium) zwaną też Zegarem Wodnym, budowlę ośmiokątną o wysokości 12 metrów, według projektu syryjskiego astronoma i bogatego kupca Andronikosa z Kyrros.
Wieża pełniła wiele funkcji: zegara słonecznego, wiatrowskazu i zegara wodnego, napędzanego strumieniem z jednego ze źródeł na Akropolu.
Na każdej ze ścian wieży jest płaskorzeźba przedstawiająca unoszącą się w powietrzu postać, która symbolizuje jednego z ośmiu bogów wiatrów (Boreasz - wiatr północny, Kaikos - północno-wschodni, Euros - wschodni, Apeliotes - południowo-wschodni, Notos - południowy, Lips - południowo zachodni, Zefir - zachodni i Skiron - północno zachodni). Poniżej każdej płaskorzeźby nadal widać ślady po ośmiu zegarach słonecznych.
Na jej szczycie umieszczony był 8-metrowy wskaźnik kierunku wiatru z ruchomym posążkiem Trytona.
W okresie wczesnochrześcijańskim wieża była używana jako dzwonnica kościoła o obrządku bizantyjskim. W czasach średniowiecza zaginęła wiedza o pierwotnym przeznaczeniu wieży. Uznawano wówczas, że była ona szkołą lub więzieniem Sokratesa, a nawet grobowcem Filipa II Macedońskiego. Dopiero w XVII wieku ustalono jej pierwotne przeznaczenie.
W XVIII wieku wieża stała się siedzibą derwiszów.
Należy do najlepiej zachowanych zabytków w rejonie Forum - stoi po dziś dzień na rzymskim rynku w Atenach, niedaleko Akropolu.