Do przechowywania substancji o temperaturze innej niż temperatura otoczenia.
Inaczej naczynie Dewara - to naczynie szklane lub metalowe, o podwójnych ściankach, spomiędzy których wypompowano powietrze, aby uniemożliwić jego przepływ przez konwekcję (przenoszenie ciepła).
Powierzchnie ścianek zwrócone w stronę próżni są przy tym pokryte warstwą odbijającą światło, tak jak zwierciadło, aby zredukować przepływ energii w postaci promieniowania. Od góry termos zamyka się korkiem z dobrego izolatora ciepła.
Zanim termos został wynaleziony, ludzie radzili sobie zupełnie inaczej.
Dla utrzymania ciepła umieszczali garnek pod pierzyną, lub w gorącym popiele.
W XIX wieku pojawiły się w polskich domach tzw. szwedzkie skrzynki, do których wstawiało się pojemnik z gorącą potrawą i szczelnie zamykało.
Szklane naczynia o podwójnych ściankach, pomiędzy którymi była próżnia, zbudował i zastosował po raz pierwszy w 1888 roku francuski lekarz Jacques-Arsène d'Arsonval. Prawie dziesięć lat później, szkocki chemik i fizyk James Dewar wynalazł (niezależnie od d'Arsonvala) tego rodzaju naczynie w takiej postaci, w jakiej je znamy obecnie.
Początkowo naczynia Dewara używane były wyłącznie w laboratoriach, do przechowywania niewielkich ilości skroplonych gazów, z czasem rozpowszechniły się one w gospodarstwie domowym jako termosy (tzn. naczynia Dewara zamknięte w osłonie metalowej, zabezpieczającej szklane naczynie przed stłuczeniem).
W 1925 roku opatentowany termos po raz pierwszy wystawiono na sprzedaż, jako pojemnik do przechowywania gorących lub zimnych napojów.