Produkt zbożowy, zjadany przeważnie na śniadanie na zimno lub na gorąco, z mlekiem albo z jogurtem.
W 1863 roku, amerykański dietetyk dr James Jackson, wynalazł Granulę: pierwszy w Ameryce, gotowy baton śniadaniowy na bazie ziarna.
Twarde jak cegła batony Jacksona, oferowały konsumentom alternatywę dla mięsa, mającą na celu oczyszczenie jelit.
Pierwsze płatki, które były gotowe do jedzenia, to Owies szatkowany, które były wytwarzane już w 1893 roku. Ich wynalazcą był prawnik i biznesmen Henry D. Perky z Denver w Kolorado.
Stało się to trochę przez przypadek. Perky cierpiał na uporczywą biegunkę, i pewnego razu w hotelu w Nebrasce spotkał podobnie chorego człowieka, który na śniadanie jadał gotowany owies z mlekiem. To zainspirowało Perky'ego, by wymyślić Owies szatkowany.
Początkowo produkt sprzedawano tylko w Denver i Colorado Springs, jednak dwa lata później, w 1895 roku, Perky założył The Natural Food Co. i rozpoczął w Worcester (Massachusetts) produkcję na skalę przemysłową.
Pierwszymi płatkami śniadaniowymi we właściwym sensie tego słowa były Granose Flakes, preparowane z owsa przez doktora Johna Kellogga z Battle Creek Sanitarium w Michigan i przedstawione w lutowym numerze czasopisma Food Health z 1895 roku.
Sprzedawano je po 15 centów za opakowanie czterouncjowe, dzięki czemu owies kupowany po 60 centów za korzec (około 128 litrów), Kellogg sprzedawał w przeliczeniu po 12 dolarów za korzec.
Pierwsze płatki kukurydziane zostały wprowadzone w 1898 roku przez brata doktora, Williama K. Kellogga, i produkowane przez Sanitas Food Co. z Battle Creek.
Zwykle płatki śniadaniowe spożywa się na zimno lub na gorąco, z mlekiem albo z jogurtem. Przypisuje się im korzystne działanie wynikające z zawartego w nich błonnika zbóż.
Producenci często wzbogacają płatki śniadaniowe w witaminy.