Technika zdobnicza, polegająca na wykonywaniu ornamentu na zdobionej powierzchni
Zdobienia wykonywane są z innych materiałów, niż zdobiona powierzchnia.
Ornament w postaci przyciętych płytek z masy perłowej, szylkretu, kości słoniowej, metali szlachetnych czy szlachetnych kamieni, jest wklejany w uprzednio wykonane wgłębienia w podłożu.
W ten sposób ozdabiane były meble, posadzki, boazeria, drzwi, ambony, skrzynie i przedmioty dekoracyjne. Układane wzory są zazwyczaj geometryczne, roślinne oraz figuralne.
Historia inkrustacji sięga czasów starożytnych i narodziła się na terenach Egiptu i Bliskiego Wschodu, jednak jej rozwój rozpoczął się w okresie Cesarstwa Rzymskiego.
W średniowieczu inkrustacja była używana sporadycznie, na powrót rozpowszechniła się w renesansie. Najpierw we Włoszech, a następnie w całej Europie.
Rozkwit tej techniki to XVII - XVIII wiek we Francji (markieteria).
Najbardziej zbliżone do niej są mozaika i intarsja.